Ωδή στον άγνωστο τερματοφύλακα

... στον πιτσιρικά που μπαίνει με το ζόρι τέρμα γιατί είναι ο πιο αδύναμος και ο πιο άμπαλος και στον πιστιρικά που την εποχή των μεγάλων χωμάτινων γηπέδων καθόταν τέρμα και το μέγεθος της εστίας τού προκαλούσε δέος. Στο αλάνι που φυλάει τέρμα στην αλάνα, δύο πέτρες, δύο κοτρόνες ή δύο τσάντες στην τελική, και πρέπει κάθε φορά στα πλάγια ή στα ψηλά σουτ να διαπραγματεύεται και στο τέλος να πείθει πως η μπάλα ήταν άουτ, αλλά και στον άλλον γκολκίπερ-πιτσιρικά που κάνει και το ball-boy αφού αυτός είναι κάθε φορά που πρέπει να τρέξει να βρει τη μπάλα στους δρόμους, τους θάμνους και τα χαντάκια μετά από τα σουτ στο θεό των επίδοξων σκόρερ. Στον ήρωα τερματοφύλακα των ερασιτεχνικών γηπέδων που η περιοχή του θυμίζει λασπότοπο και βούρκο μετά από βροχή και εκεί πρέπει να μπλονζάρει προκειμένου να σώσει την ομάδα. Στον ακόμα μεγαλύτερο ήρωα νέο τερματοφύλακα που περιμένει με υπομονή να πιάσει θέση στη βασική ενδεκάδα και τυχαίνει να μπει αλλαγή λόγω αποβολής του βασικού γκολκίπερ και να σταθεί στο απόσπασμα των 11 μέτρων σκεφτόμενος "να η ευκαιρία μου να καθιερωθώ, ρίξ' το ρε καριόλη δεξιά". Στον προληπτικό τερματοφύλακα που τοποθετεί πίσω από κάποιο δοκάρι ή σε μια από τις δύο γωνίες στο βάθος της εστίας κάποιο αντικείμενο για φυλαχτό που έχει να προφυλάξει το σπίτι του, την εστία του από παραβίαση. Στον πλαστικό τερματοφύλακα του Subbuteo που είναι καταδικασμένος να έχει πάντα τα χέρια ψηλά σαν να είναι πάντα έτοιμος για εκτέλεση, άλλα όπως έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος "αν έχεις καλό τέρμα στο Subbuteo το έχεις πάρει το παιχνίδι". Στο μοναχικό γκολκίπερ της σούπερ ομάδας, που παίζει μονότερμα τους αντιπάλους, με αποτέλεσμα να φτάνει στα όρια της πλήξης και της κατάθλιψης. Στον πορτιέρο που ίσως αποτελεί το μοναδικό παίκτη που πανηγυρίζει τα γκολ της ομάδας του μόνος, σηκώνοντας τις γροθιές ψηλά, ενώ οι συμπαίκτες του σε κάποια άλλη γωνία του γηπέδου έχουν γίνει ένα κουβάρι. Στον τρελαμένο γκολκίπερ που για να ξεμουδιάσει και να ξελαμπικάρει θα κάνει τρελή κατεβασιά, ντριμπλάροντας όποιον αντίπαλο βρεθεί στο διάβα του, ενώ οι συμπαίκτες του τον καντηλιάζουν. Στον τερματοφύλακα-γιατρό, εκείνον τον φοβερό τύπο στο ομώνυμο κόμικ που μας έμαθε να σεβόμαστε τη θέση του Νο. 1. Και σε όλους του πενηντάρηδες που, λόγων έκτακτης ανάγκης, αναγκάστηκαν να παίξουν τέρμα αντικαθιστώντας τον τραυματία τερματοφύλακα -όπως για παράδειγμα έκανε τον Απρίλιο του 2010 ο Bobby Geddes, προπονητής τερματοφυλάκων της Dundee, ετών 49.
Ωδή στη πιο μοναχική αλλά και πιο σημαντική αγωνιστική θέση στο ποδόσφαιρό...

(Το κείμενο δημοσιεύφθηκε στο 3ο τεύχος του περιοδικού Humba!)