Τα τελευταία χρόνια που το ποδόσφαιρο είχε ανέβει αισθητά παρατηρήθηκε μεγάλη μείωση στην προσέλευση του κόσμου στα υπόλοιπα τμήματα. Ακόμα και στο μπάσκετ που μόνο χαρές μας έχει χαρίσει. Ίσως παραχαϊδέψαμε τα καμάρια μας στη μπάλα και γι' αυτό βλέπουμε αυτή την αδιαφορία. Παίκτες που ζουν μες στη χλιδή αδιαφορούν πλήρως, με μόνες εξαιρέσεις τους Cisse και Boumsong, για την ομάδα και φυσικά για τον κόσμο της.
Από την άλλη έχουμε τους παίκτες του βόλλεϋ και του πόλο που κόντρα σε όλους και σε όλα και με μια ανύπαρκτη διοίκηση από πίσω, τιμάνε το Τριφύλλι με το παραπάνω. Και αν οι δεύτεροι έχουν την υποστήριξη του κόσμου, οι πρώτοι παίζουν ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ.
Η δικαιολογία είναι γνωστή: "Η Γλυφάδα είναι μακριά". Και τι πάει να πει αυτό; Στις αρχές της δεκαετίας του '90 που έπαιζε το μπάσκετ εκεί οι κερκίδες ήταν φίσκα. Το ίδιο και πριν 4-5 χρόνια για το βόλλεϋ. Τα προηγούμενα χρόνια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ομάδα ήταν loser (αν και ακόμα κι αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία). Φέτος όμως οι, μόλις 9, παίκτες παίζουν απλήρωτοι εδώ και πολλούς μήνες, ο Μάγκας Στέλιος Καζάζης παλεύει μόνος του και κρατάει την ομάδα ψηλά. Γιατί αυτοί οι παίκτες να παίζουν μόνοι τους; Είναι μεγάλη υπόθεση το ότι υπάρχουν παίκτες στον μοντέρνο αθλητισμό που τιμάνε την ομάδα τους.
Είναι υποχρέωσή μας να τιμήσουμε κι εμείς από την πλευρά μας το συγκεκριμένο τμήμα και να διορθώσουμε ταυτόχρονα την άθλια εικόνα της άδειας Γλυφάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου