Ίσως το τέλος του βόλλεϋ

"Γεια σας και πάλι, φίλοι μου. Σήμερα είναι μια δύσκολη μέρα για μένα. Έπειτα από πολύ καιρό, συνειδητοποίησα ότι έχω μέσα μου δύο κόσμους που δεν μπορούν να συναντηθούν. Τον κόσμο του ονείρου και τον κόσμο της πραγματικότητας.

Όνειρο για μένα είναι να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις για την ομάδα της καρδιάς μου, να ζω ακραία συναισθήματα χαράς και λύπης, που τα νιώθεις μέσα από τις νίκες και τις ήττες, να προσπαθώ και να ξαναπροσπαθώ να φτάσει η ομάδα όσο πιο ψηλά γίνεται, δηλαδή στην κορυφή.

Και φυσικά, είμαι μόνο ένας κρίκος μιας αλυσίδας που αποτελείται από τους αθλητές μου, τη διοίκηση και τους αμέτρητους φιλάθλους του Παναθηναϊκού και μόνο ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα.

Ο δρόμος της πραγματικότητας όμως είναι διαφορετικός. Θλιμμένα πρόσωπα, θυμός, ανασφάλεια από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, οργή, ακραίες σκέψεις, συνθέτουν μια μίζερη καθημερινότητα που δεν βγάζει πουθενά.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ είναι πάνω από πρόσωπα. Όλοι μας είμαστε περαστικοί και στα μάτια κάποιων και αναλώσιμοι, σε όποια θέση και αν είμαστε μέσα στον σύλλογο.

Ο καθένας μας όμως έχει το δικαίωμα να παλεύει για το όνειρό του, την καριέρα του, για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι πολλά αυτά που επιτρέπω να μου συμβούν και ας μη μου αρέσουν. Πολλά από αυτά τα αλλάζω, άλλα τόσα όμως δεν τα ορίζω, γιατί είναι πέρα από τις δυνάμεις μου.

Σημασία έχει τι επιτρέπω και τι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου. Και εδώ είναι, πλέον, το μεγάλο πρόβλημα που δεν παλεύεται.

Δεν έχω πια τι να απαντήσω στους παίχτες μου για τις απορίες τους, την αγωνία τους, για τα δίκαια «θέλω» τους.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα χειρότερο για μένα. Είμαι πλέον ανίκανος να δώσω στους δύο πεντάχρονους γιους μου πέντε... ναι, πέντε ποιοτικά λεπτά την ημέρα, αφού έχω πνιγεί από τα προβλήματα και τις σκέψεις, και το μόνο που βλέπουν στον πατέρα τους είναι η εικόνα ενός νευρικού, αμίλητου πατέρα που είναι στον δικό του κόσμο.

Αυτό, φίλοι μου, δεν το επιτρέπω πια στον εαυτό μου. Σε δύο μέρες, το πιο πιθανό είναι να φύγω από την ομάδα. Σας ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ σας για την αγάπη σας προς το πρόσωπό μου. Θέλω να σας πω και κάτι τελευταίο. Είμαι πολύ περήφανος που έχω στην καρδιά μου και στο στήθος το τριφύλλι."

Αυτά έγραψε ο Στέλιος Καζάζης στο blog του στο leoforos.gr, η παρουσία του οποίοι στο Τριφύλλι ήταν η μόνη ελπίδα για το τμήμα. Ας μην κοροϊδευόμαστε.. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθούν χρήματα μέχρι την Τρίτη. Η πιθανή παραίτηση του Καζάζη πιθανώς να είναι και το τέλος του τμήματος...

Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στον Γιαννακόπουλο ο οποίος δύο χρόνια πριν που ανέλαβε το τμήμα ο Ερασιτέχνης υποσχέθηκε να το κάνει πρώτο σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πού είσαι τώρα που το τμήμα είναι έτοιμο να διαλυθεί; Και πέρα από τον Γιαννακόπουλο, πού είναι ο Βαρδινογιάννης; Πού είναι ο Πατέρας; Πού είναι ο Βγενόπουλος;

Όσον αφορά τον Καζάζη το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον συγκεκριμένο άνθρωπο ο οποίος πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις για να κρατήσει το τμήμα...